Ο Κυρυος U

Ο  κυρυος  U

Ο κυριος U ηταν ενας καλοσυνατος αλλα και ιδιορρυθμος ανθρωπος. Ο κυριος U απο μικρο παιδι αγαπουσε υπερβολικα τα γιορτινα λαμπακια. Αν το μπορουσε θα στολιζε με αυτα τα μικροσκοπικα φωτακια τις γκριζες πολεις του κοσμου, οχι μονο για τις γιορτες, μα και για ολο τον χρονο. Αφου ομως αυτο δεν ηταν δυνατον, παντα περιμενε τα Χριστουγεννα πως και πως. Σαν εμπαινε το φθινοπωρο αυτος ανυπομονουσε να ερθει ο Νοεμβριος και επιτελους να δει τους δρομους σιγα σιγα να φωτιζονται απο τα πολυχρωμα λαμπιονια και υστερα ολη την πολη στολισμενη, με φατνες και αστερια, δεντρα και καραβακια.

Σαν τελειωναν οι γιορτες η θλιψη απλωνοταν στο προσωπο του. Ματαια παρακαλουσε την μητερα του να αφησει εστω για λιγο ακομη το στολισμενο δεντρακι στο σαλονι η εστω τους  φωτεινους Αγιοβασιληδες στο παραθυρο του δωματιου του. Εκεινη ομως παντα του αρνιοταν, “Οχι παιδι μου, τελειωσαν οι γιορτες θα μας περασουν για τρελους. Του χρονου παλι”.

Οταν μεγαλωσε ομως, στο σπιτικο του ειχε φτιαξει εναν δικο του κοσμο. Το ειχε στολισμενο ολο τον χρονο με λαμπακια. Μικρα, μεγαλα, λεπτα, χοντρα, σε διαφορα σχεδια και χρωματα φωτακια ηταν τοποθετημενα με προσοχη γυρω απο τις πορτες και τα παραθυρα.

Κατοικουσε στον τελευταιο οροφο μιας επταωροφης πολυκατοικιας, απ’ το μπαλκονι του μπορουσε να βλεπει ολοκληρη την πολη. Τα χειμωνιατικα βραδια των γιορτων οταν ολα ηταν στολισμενα, ο κυριος U πολλες φορες ξενυχτουσε για να κοιταει με το τηλεσκοπιο του μια τα γιορτινα λαμπακια στις πιο μακρινες

γωνιες  της πολης του και μια τα αμετρητα αστερια που στολιζαν τον απεραντο ουρανιο θολο.

Οταν περνουσε η πρωτοχρονια και μεχρι τα Θεοφανεια που οι ανθρωποι ξεστολιζαν ο ενας πισω απο τον αλλον τα σπιτια τους και εσβηναν τα φωτα, εκεινος ηταν πολυ θλιμμενος που ολα θα γινοτανε και παλι μουντα. Τοτε εκανε μεγαλες βολτες σε ολη την πολη με το αυτοκινητο του και χαιροταν αν εβλεπε καποιο σπιτι που παρεμενε ακομη στολισμενο. Πραγματικα ενοιωθε στην καρδια του μεγαλη οικειοτητα για οποιον ζουσε εκει, λες και ηταν καποιος μακρινος συγγενης του.

Ο κυριος U δουλευε σε μια μεγαλη εταιρια και πουλουσε ελαστικα γαντια, μποτες, παπουτσια και λευκα ρουχα για τα εργοστασια που εφτιαχναν τροφιμα. Επειδη ηταν πολυ ευγενικος και τυπικος, πραγματικα ολοι οι πελατες του τον αγαπουσαν. Σε αυτον ομως δεν αρεσε πολυ αυτη η δουλεια μα του εδινε χρηματα για να ζει.

Η αληθεια ειναι οτι ειχε μια αλλη αγαπη. Απο μικρος γοητευονταν να κατασκευαζει στην φαντασια του μηχανες που εκαναν τα πιο τρελα πραγματα που θα μπορουσε να σκεφτει καποιος. Οταν μεγαλωσε σπουδασε ηλεκτρονικος και κατασκευαζε διαφορες περιεργες συσκευες, μα κανεις δεν τις ειχε δει ποτε γιατι τις εκρυβε καλα μεσα στα ντουλαπια του μικρου εργαστηριου στο σπιτι του.

***

Εκεινο το χειμωνιατικο πρωινο του Γεναρη, η γειτονισσα του στον πρωτο οροφο, ειχε γριπωθει και δεν μπορουσε να σηκωθει καλα καλα, ουτε απο το κρεβατι της. Ο κυριος U που την ειδε ετοιμη να πεσει στα σκαλοπατια απο τον πυρετο, προθυμοποιηθηκε να παει αυτος την μικρη Δημητρα στο δημοτικο σχολειο μιας και ο μπαμπας της γνωριζε οτι εφευγε πολυ νωρις το πρωι για το ιδιωτικο σχολειο που δουλευε, σαν οδηγος σχολικου. Η μαμα δεχθηκε αφου

ηταν παιδικος της φιλος και γνωριζε ποσο πολυ αγαπουσε τα παιδια. Ο ιδιορυθμος κυριος U και η Δημητρα βγηκαν στον δρομο. Ειχαν περασει οι γιορτες και προς απογοητευση του η πολη ηταν και παλι μουντη. Λιγο πριν το σχολειο, περνωντας ομως μπροστα απο ενα μικρο καφε ο κυριος U αναφωνησε με ενθουσιασμο,

“Κοιτα Δημητρα, εχει αφησει αναμμενα τα λαμπακια…”

“Γιατι; Αφου περασαν οι γιορτες.” του απαντησε η μικρη παραξενεμενη.

“Εμενα μου αρεσει, μακαρι να λαμπουν και για ολο τον χρονο” ανταπαντησε κεφατος ο κυριος U.

“Οχι ειναι βαρετα, καλοκαιρι με φωτακιααααα…” διαμαρτυρηθηκε ναζιαρικα η Δημητρα.

Ντριννννννν… Ντριννννννν… Το κουδουνι του σχολειου ηχησε και αμεσως ετρεξαν να προλαβουν την σιδερενια πορτα που εκλεινε η αυστηρη διευθυντρια στις 8.10 ακριβως.

Η μαμα της ειχε κρεβατωθει για τα καλα και ετσι ολη την υπολοιπη εβδομαδα οι δυο τους περνουσαν μπροστα απο το μικρο καφε και παντα διαφωνουσαν για τα φωτισμενα λαμπακια. Ο κυριος U το διασκεδαζε αφανταστα και το ιδιο φαινοταν να το απολαμβανει και η μικρη που γελουσε με την καρδια της. Για αυτο και ζητησε απο την φιλη του,  “Αν δεν σε πειραζει πριν την δουλεια μου θα πηγαινω εγω την μικρη στο σχολειο”.

Η μαμα που εβλεπε ποσο καλα τα πηγαινουν και διασκεδαζε και η ιδια αφανταστα με την διαφωνια τους, συμφωνησε και ετσι καθε πρωι οι δυο τους συνεχισαν να “μαλωνουν” εξω απο το μικρο καφε. Ο κυριος U απολαμβανε οχι μονο την διαφωνια τους, αλλα και το να ειναι αυτος ο τρελουτσικος μικρος και η μικρη να μιλαει με την φωνη της λογικης των μεγαλων.

Λιγο καιρο μετα, ενα ανοιξιατικο πρωινο του Μαη, πανω που ο κυριος U ετοιμαζοταν να πει ποσο πολυ του αρεσαν τα αναμμενα λαμπακια, ειδε το μικρο

καφε κλειστο. Κοιταξε τα σβησμενα λαμπακια ξανα και ξανα, το εσωτερικο του μαγαζιου ηταν θεοσκοτεινο και αδειο. Λυπηθηκε τοσο πολυ που εχασε το κεφι του. Η Δημτρα ορκιζοταν στην μαμα της οτι τον ειδε να δακρυζει. Δεν μπηκε στο αμαξι του για την εργασια του αλλα επεστρεψε στο σπιτι του.  Εκεινη την ημερα καθισε στο σπιτι του προσποιουμενος οτι ηταν αρρωστος.

Ηταν κατι τοσο αναπαντεχο αυτο που συνεβη. Ρωτησε επιμονα στην γειτονια και εμαθε πως το μαγαζακι ειχε κλεισει για παντα, αφου ο ιδιοκτητης λογω της οικονομικης κρισης και της υψηλης  φορολογιας δεν εβγαζε ουτε τα εξοδα του. Τις επομενες ημερες στον δρομο μεχρι το σχολειο ο κυριος U δεν ελεγε κουβεντα. Η μικρη καταλαβαινε το ποσο πολυ ειχε στεναχωρηθει.

Περασαν οι μερες και εφτασε το τελευταιο πρωινο, πριν κλεισει το σχολειο για τις καλοκαιρινες διακοπες. Ενω ετοιμαζοταν να της βαλει την σχολικη τσαντα στην πλατη η μικρη τον κοιταξε, “και εμενα μου λειπουν τα λαμπακια”, του ειπε με ειλικρινεια. Ανοιξε την τσαντα της και εβγαλε απο μεσα ενα μπουκαλακι. “Να κοιτα, εδω μεσα εχει πολλα, πολλα, μικρα φωτακια”. Το προσωπο του κυριου U ελαμψε απο ενα τεραστιο χαμογελο !!!

Γυρνωντας στο σπιτι του πηρε τηλεφωνο στην δουλεια του και παραιτηθηκε. Επειτα τρισευτυχισμενος ανοιξε τα ντουλαπια που ειχε εδω και χρονια κλειδωμενα. Μεσα ηταν καλα φυλαγμενες ολες οι περιεργες μηχανες του και τα επιστημονικα βιβλια του. Τα μελετησε για μηνες και περασε αγρυπνος ενα σωρο νυχτιες στο μπαλκονι του παρεα με τ’ αστερια. Εψαξε σε ολο τον κοσμο για ενα σωρο περιεργα υλικα, ομως το πιο απλο και σημαντικο το ειχε κοντα του, σε ενα μπουκαλακι…

~~~

Βραδυ, παραμονη Χριστουγεννων. Γυρω γυρω το δωματιο ελαμπε απο τα πολυχρωμα λαμπακια που στολιζαν οχι μονο αυτο το δωματιο αλλα και ολο το

σπιτι της γιαγιας. Η ηλικιωμενη γυναικα κοιταξε τα εγγονακια της που καθοταν γυρω της μαγεμενα και συνεχισε την ιστορια,

– Τον Σεπτεμβρη την ημερα που ανοιγαν τα σχολεια δεν ειδα τον κυριο U να με περιμενει στην πορτα να παμε παρεα στο σχολειο οπως μου ειχε υποσχεθει η μαμα.

Τα παιδια που τοση ωρα ακουγαν σιωπηλα την γιαγια να τους αφηγειται την ζωη του κυριου U, κοιταξαν ο ενα το αλλο και αμεσως ολα μαζι ρωτησαν με τεραστια εκπληξη,

– Γιαγιακα, γιαγιακα, εσυ ησουν το κοριτσακιιιιιι, εσυ ησουν η μικρη Δημητρα; Η γιαγια Δημητρα χαμογελασε πλατια και συνεχισε,

– Στεναχωρηθηκα παρα πολυ, μα η μαμα μου, χαμογελωντας μου ειπε οτι ο κυριος U ειχε δουλεια και οτι να μην λυπομουν γιατι θα τον εβλεπα πολυ συντομα. Πηγαιναμε στο σχολειο για τον αγιασμο, θα επρεπε να χαιρομαι που θα εβλεπα τους φιλους μου μετα το καλοκαιρι, ομως περπατουσα σκυφτη, ημουν τοσο λυπημενη για εκεινον. Θα εφταιγε σιγουρα εκεινο το μαγαζι και τα σβησμενα λαμπακια, σκεφτομουν σε ολη την διαδρομη.  Καθως προχωρουσα χωρις να δινω σημασια σε τιποτα, σε μια στιγμη ακουσα, “Παρακαλω… περαστε…”, ηταν η φωνη του κυριου U. Δεν πιστευα στα ματια μου, λιγο πριν φτασω στο σχολειο ειδα το πιο εκπληκτικο πραγμα που θα μπορουσα να φανταστω. Το μικρο καφε ηταν πια ολοφωτεινο, ο κυριος U ηταν μπροστα στην εισοδο και με περιμενε. Ηταν ενα πανεμορφο μαγαζακι βγαλμενο λες απο ονειρο, ειχε τα πιο ομορφα λαμπακια που ειχα δει στην ζωη μου και αμετρητες φωτιζομενες κατασκευες, σε οτι σχεδιο θα μπορουσε να φανταστει κανεις. Σπιτακια, καρουζελ, Χιονισμενα τοπια, ολοφωτες πολεις… Κοιτουσα σαν μαγεμενη ολα αυτα τα πανεμορφα πραγματα και καθε τοσο ετριβα τα ματια μου. “Η χρυσοσκονη σου εγινε αστεροσκονη” μου ειπε χαμογελωντας.

Για πολλα χρονια ο κυριος U κρατουσε το μαγαζι του ανοικτο ολο τον χρονο, ακομα και μεσα στο κατακαλοκαιρο πρωι βραδυ βρισκοταν εκει. Ηθελε οι

ανθρωποι να πιστεψουν πως μπορουμε να εκπληρωσουμε τα ονειρα μας, πως αξιζουμε ολοι μας μια καλυτερη ζωη, πιο φωτεινη, πιο χαρουμενη. Οι πελατες του στην αρχη ηταν μονο απο την πολη μας και επειτα που η φημη του μεγαλωσε, ανθρωποι απο ολη την χωρα περνουσαν να δουν το μαγαζακι και τα καταπληκτικα φωτακια του. Ομως οχι μονο για αυτο, ζητουσαν να τον ακουσουν να μιλαει για τον εκπληκτικο του κοσμο και για τα ονειρα του για εναν καλυτερο κοσμο που θα ξεκινησει μεσα απο το καθε παιδι, οπως το δικο του ονειρο. Τον ρωτουσαν να τους πει για την εφευρεση του, “την λαμπα των αστεριων” που δωρισε σε ολα τα κρατη και καταφερε να φωτιστουν δωρεαν τα σπιτια σε ολο τον κοσμο και να φτιαχτουν τα πιο ομορφα λαμπακια που δεν χρειαζονταν καθολου ηλεκτρισμο για να λαμψουν,

“Λιγο νερο, χρυσοσκονη και μια μεγαλη αγκαλια U αρκουν για να μαζεψεις το φως των αστεριων”

Ο κυριος U ηταν πολυ ευτυχισμενος για ολα αυτα τα ονειρα που εγιναν πραγματικοτητα μα και γιατι λιγο καιρο μετα ειχε παντρευτει την αγαπημενη του που γνωρισε μεσα στο υπεροχο μαγαζι του μια παραμονη Χριστουγεννων. Η γυναικα του πολυ συντομα του χαρισε ενα πανεμορφο κοριτσακι που αγαπουσε παρα πολυ. Το υπεροχο μωρο τους ειχε γεννηθει στις 13 Οκτωμβρη. Οι γιατροι, οι νοσοκομες, ολοι οσοι ηταν στο μαιευτηριο θυμουνται εκεινο το μεσημερι στις 13.15 που ακουσαν ενα θαυμασιο πλασματακι που μολις ειχε ερθει στην ζωη να καλωσοριζει τον κοσμο με ενα τραγουδι, μια μελωδια που δεν μπορει να γραψει κανεις μουσικος, παρα μονο η ιδια η ζωη. Ο κυριος U ηταν τρισευτυχισμενος αλλα δεν ειχε ακομη εκπληρωσει ολα του τα ονειρα.  Δεν αργησε ομως να καταφερει και την πιο παλια του επιθυμια.

Μια ησυχη καλοκαιρινη βραδια το παιδικο του ονειρο εγινε πραγματικοτητα μιας και μια εκκεντρικη παμπλουτη κυρια με χρυση καρδια του εδωσε οτι χρηματα χρειαζοταν και ετσι μπορεσε να στολισει μονος του ολη την πολη, μια

για παντα. Εκεινο το βραδυ οσοι ειχαν μεινει στην πολη ειδαν ξαφνικα οτι πιο εκπληκτικο θα μπορουσαν να φανταστουν. Μεγαλα διαφανα κατοπτρα σε σχημα U ειχαν τοποθετηθει επανω στα πιο ψηλα κτιρια της πολης και μαζευαν το φως απο τα αστερια μακρινων γαλαξιων και το δυναμωναν χιλιες και δεκα χιλιαδες φορες. Οι δρομοι, τα κτιρια, τα βουνα και η θαλασσα γεμισαν απο το φως και τα χρωματα των πιο αρχαιων αστεριων του ουρανου μαγευοντας μικρους και μεγαλους. Μεχρι τοτε για να δει καποιος κατι τοσο ομορφο επρεπε να ταξιδεψει τοσο μακρια ως τον νοτιο η τον βορειο πολο της γης…

– Εκει γιαγια οπου ζουν ο Αγιος Βασιλης και τα ξωτικα που φτιαχνουν τα δωρα μας;

Η γιαγια κουνησε καταφατικα το κεφαλι της και συνεχισε

– Ναι ετσι ακριβως επρεπε λοιπον καποιος να φτασει μεχρι το σπιτι του Αη βασιλη για να δει το πανεμορφο Σελας παιδια μου. Ο κυριος U ομως καταφερε το αδιανοητο, να βλεπουμε και να μαγευομαστε ολη απο αυτην την εξοχη πανδαισια χρωματων, απο αυτες τις πολυχρωμες κουρτινες του ουρανου που χαιρομαστε τα ξαστερα βραδια ολο τον χρονο…

– Αυτη ηταν η ιστορια του εκπληκτικου κυριου U που σιγουρα ολοι θα τον θυμομαστε για τις εφευρεσεις του, ομως θα τον θυμομαστε και γιατι μας εδειξε οτι μπορουμε να πραγματοποιησουμε ακομη και τα πιο τρελα μας ονειρα, φτανει να το προσπαθησουμε.

– Γιατι γιαγια τον ελεγαν κυριο U; Την ρωτησε ο πιο μεγαλος εγγονος της, ο Αλεκος, που πηγαινε Τεταρτη δημοτικου. Η γιαγια χαμογελασε,

– Οποιος αγαπημενα μου παιδια εβλεπε τον κυριο U να γραφει, θα τρελαινοταν με τα ορθογραφικα του λαθη.

– Και εγω κανω πολλα φωναξε η Μαρουλα που πηγαινε στην Δευτερα

Η γιαγια την κοιταξε με εκεινο το γλυκο της χαμογελο και ειπε

– Δεν ηταν ομως ορθογραφικα λαθη, απλως σε καποιες λεξεις που αυτος ηθελε αντικαθιστουσε ολα τα ι, η, ει, οι, με το γραμμα υψιλον (υ). Ετσι την λεξη αγαπη

την εγραφε αγαπυ, την οικογενεια, υκογενυα, την λεξη αλληλεγγυη εκεινος αλλυλεγγυυ, το μαζι, μαζυ…

– Μα γιατι γιαγια; Φωναξαν εκπληκτα ολα τα εγγονακια της.

– Γιατι απο μικρος οταν μαθαινε να γραφει, η μαμα του, του ειχε πει οτι το γραμμα υ ειναι μια ανοικτη αγκαλια, μια αγκαλια για ολους. Ετσι οταν στο σχολειο η δασκαλα εγραψε στον πινακα αγκαλια, αυτος εγραψε αγκαλυα στο τετραδιο του. Λαθος τον διορθωσε η δασκαλα μα αυτος επεμενε οτι ολα τα ιιιιιιηηηηειιιιιοιιιιι αυτος θα τα εγραφε υυυυυυυυυ που εμοιαζε σαν αγκαλ(υ)α.  Και δεν το αλλαξε ποτε αυτο, μεχρι τα βαθεια του γεραματα, μεχρι εκεινη την νυχτα που κατω απο το φως των αστεριων εφτιαξε τα τελευταια λαμπακια του ποτε δεν σταματησε να γραφει αγαπυ… μαζυ… αγκαλυα…

“Να υταν ο κοσμος μυα σφυχτη αγκαλυα, να εμενε απ’ εξω το μυσος και υ απανθρωπυα”

Αφιερωμενο στην Ελευθερια Ρουσσου και στον Χρηστο Βλαχο που οσο ζουσαν φωτιζαν τις ζωες των παιδιων, ευχομαι να συναντηθουν στις γειτονιες των αγγελων. Το «Do they know it’s Christmas» θα ακουγεται τωρα και για τους δυο στην ψυχη  μου …  

Στην Λενα Παπαθανασιου που με παροτρυνε να γραψω αυτο το παραμυθι.

Στον Γιαννη Σερβετα που μου εδωσε την ιδεα για το γραμμα υ,  μεσα απο την εκπομπη του στον ραδιοφωνικο σταθμο Imagine 89.7

Στην μικρουλα Δημητρα που της χρωστω την “διαφωνια” μας για τα λαμπακια εξω απο το καφε MONDO στην οδο Στρ. Παπουλα της Τουμπας.

Στην Μαρια και την Κλαιρη για τις μεγαλες βολτες μας στην φωτισμενη Θεσσαλονικη των Χριστουγεννων…

Πολλες ευχαριστιες στην νεαρη φιλη μου Αννα Πολυζουλη που εμπνευστηκε απο

το κειμενο τον δικο της κυρυο U.

Ζωγραφια: Ο κυρυος U, Αννα Πολυζουλη

22 ΜΑΙΟΥ 2016

Με την ευγενικη παραχωρηση του συγγραφεα απο τον ιστοτοπο tasosv.blogspot.com.